Zegt het met… een knipoog5 januari 2021

Afgelopen Kerst en Nieuwjaarsdag was mijn moeder bij ons. Hoewel we het klein gevierd hebben, zitten we toch met zessen aan tafel en kunnen we niet voorkomen dat mama – met dementie – alles nog volgt. Ze vertrekt dan naar haar eigen wereld met een blik zonder emoties. Om haar het gevoel te geven dat ze erbij hoort, zoek ik oogcontact en geef een knipoog. Een één-op-één momentje om haar te laten voelen dat ik haar zie… ook al is het op dat moment maar met één oog. Vrolijk knipoogt ze terug en al snel komen we op een spelletje. Wie kan er met twee ogen om en om knipogen, wetende dat het mij alleen met mijn rechteroog lukt. Wat ik ook probeer… links krijg ik het niet voor elkaar. Mama knippert moeiteloos van haar linkse naar haar rechtse oog en terug en doet weer gezellig mee aan tafel. Het duurt niet lang of de rest van het gezelschap laat ook zijn knipkunsten zien om me vervolgens als groep toe te lachen, omdat zij iets kunnen wat ik niet kan. Een gevoel wat mama enorm sterkt… en aan het lachen maakt. Iets wat mij ook zichtbaar goed doet.