Mijn verhaal

In oktober 2014 kreeg mijn moeder Seba (1940) te horen dat ze dementie heeft. Een bevestiging van vermoedens die wij – haar man en 4 dochters – al langer hadden. Waar dat in zat, is moeilijk te duiden. Het was meer dan alleen vergeetachtigheid… soms was ze verward, had ze moeite met het leggen van verbanden of overzag ze het geheel even niet meer. Iets wat zorgde voor paniek en onzekerheid.

Kleine wereld

Inmiddels zijn we 8 jaar verder en gaat mijn mama steeds meer achteruit. In het begin minder snel dan nu. We boffen met haar opgeruimde en vrolijke karakter en het feit dat ze ons nog herkent en goed aanspreekbaar is. Wel is ze steeds minder zelfstandig en onderneemt niets meer uit zichzelf. In die zin is haar wereld klein geworden. En dat wat ze doet en meemaakt, is ze snel vergeten.

Ongemakkelijke stiltes

Voorheen haalde ik mama één keer per week op en at ze met ons mee. Waar je haar eerst nog zag genieten van de drukte om haar heen, mist ze nu veel. Steeds vaker zit ze in haar eigen wereld en kijkt dan ‘leeg’ voor zich uit. Stel je haar geen vraag, dan komt er ook geen vraag. De stiltes die steeds vaker vallen, voelen wat ongemakkelijk. Voor mij overigens meer dan voor haar.

De afwezige weer aanwezig maken

Ook in groepsgesprekken kan mama niet meer mee. De inhoud pakt ze niet op. Ze houdt zich staande door af en toe ja (of nee) te zeggen en gezellig mee te lachen met het gezelschap. Dat gaat haar goed af, op het eerste gezicht zou je misschien niet eens opmerken dat ze het gesprek eigenlijk niet volgt. Ze is aanwezig en toch ook weer niet. Af en toe geef ik haar dan een knipoog om te laten merken dat ik haar zie.

Weer even mama zonder dementie

Om de connectie te houden, doe ik graag dingen met mama. Samen bezig zijn, ons laten leiden door de activiteit. Dat kan van alles zijn… een wandeling, een krant of tijdschrift doorbladeren of een puzzel oplossen. Met name woordzoekers gaan nog goed. We doen dan ook niet voor elkaar onder. Door die gelijkheid gaat mama weer stralen, ze ontspant en de dementie verdwijnt naar de achtergrond… ze doet weer mee!

Van puzzelen naar praten

Dat weer even ‘mama zonder dementie’ zijn, is zo waardevol. Voor ons allebei. En dat is precies wat Klessebasjes wil bereiken… de eigenwaarde van mensen met dementie vergroten. Dat doen we door ze weer een verhaal te geven. Met puzzel- en prentenboekjes die teruggaan in de tijd, herinneringen opwekken en zorgen voor een feest van herkenning. Want als er iets is wat mensen met dementie nog graag doen en kunnen, dan is het praten over vroegere jaren.